Een jaren 50-woning verbouwen: 'the making of'

'Kent u dat? Dat u een bijna jaloersmakende rondleiding krijgt bij vrienden of familie die hun huis verbouwden. Alles ziet er pico bello uit. En de 'ooh's' en 'aah's' ontsnappen u bij het zien van het prachtige kookeiland of de luxe badkamer met sauna en inloopdouche. Maar wat u niet ziet, is alles wat er aan vooraf ging. Eigenlijk zou je van elke verbouwing een 'the making of' film kunnen maken. Ik weet zeker dat een realityshow van onze verbouwing een horde kijkers trekt. Ons leven tijdens de verbouwing is een aaneenschakeling van mooie, bizarre, zenuwslopende maar bovenal herkenbare momenten. Kijkcijfers gegarandeerd!

Zo zou de televisiekijker vanuit zijn luie stoel hoofdschuddend hebben toegekeken toen we aan het begin riepen: "Met dit bouwbudget redden we het gemakkelijk". Dit had de kijker vaker gehoord van een jong, verbouwend stel op televisie! Waarbij het er vanwege geldgebrek natuurlijk op uitdraait dat het betreffende stel eindigt in een bouwval. Nu lukt het ons gelukkig wel om de verbouwing goed af te ronden. Maar hierna moeten we wel een half jaar heel zuinig leven, omdat we de kosten toch te positief hebben ingeschat. Wel zouden onze aan de buis gekluisterde fans kunnen zien hoe ik op een zondagochtend nietsvermoedend de garage binnenloop en tot mijn enkels in het water sta. Riool overstroomd. Hoe zou Roel nu reageren? Met een bak popcorn op schoot volgen onze trouwe fans vervolgens op de voet de hele kwestie rondom de volledig met plantenwortels doorboorde oude rioolpijpen. Waarbij ik een "*Piep*, dit gaat weer een paar duizend euro kosten" niet kan onderdrukken.

Genoeg sappige momenten voor een 'making of' dus. We weten inmiddels na 3 verbouwingen: de 'bloopers' en tegenvallers houd je. Hoewel we valkuilen wel steeds beter leren herkennen. Toch heeft u waarschijnlijk, net als ik, iets gezien in uw huis wat het allemaal de moeite waard maakt. Toen we dit huis kochten, zagen we wat het kon worden. We konden door de mankementen heen kijken. Dat einddoel houden we steeds voor ogen. Ook toen we tijdens de verbouwing ontdekten dat er veel meer asbest in het huis zat dan we dachten. We lieten uiteindelijk 280 kilo asbest verwijderen. Een hele klus. Omdat je asbest goed moet verpakken en vervoeren. Maar uiteindelijk houd ik er een fijn gevoel aan over. En denk ik: "Yes, alles is weg, we kunnen weer met een schone lei verder." Dit positieve gevoel en de drang naar vernieuwing probeer ik steeds vast te houden.

En er zijn ook zo veel mooie momenten tijdens de verbouwing. Zo is het geweldig om te zien hoe het huis stapje voor stapje verandert. En steeds meer naar onze wens wordt. Laatst hadden we ook een hilarisch momentje tijdens de bouw. Ze groeven met een graafmachine de grond af voor de uitbouw. Toen kwam er opeens een bruine, oude schoen tevoorschijn. Echt zo eentje die je oma kon dragen, met bijbehorende vleeskleurige panty’s en zo. Gelijk sloeg onze fantasie op hol. Had de architect deze 70 jaar geleden verloren tijdens de bouw? Of kreeg iemand de schoen tijdens een hoogoplopende ruzie met zijn schoonmoeder naar het hoofd geslingerd? Deze vondst zou zomaar kunnen leiden tot een spin-off van onze denkbeeldige realityshow. Waarin de eigenaar van de schoen wordt teruggevonden aan de hand van verhalen van vroegere bewoners. Misschien moet ik toch een televisiemaker zien te interesseren? Voor nu beschouwen we de gevonden schoen als een geluksbrenger. We hebben hem als mascotte tegen de muur gezet. Hier staat hij te wachten tot de verbouwing klaar is.'