“Ik dacht: dat overkomt mij niet. Wél dus!”

“Ik ben altijd gezond geweest. Sporten deed ik soms wel 4 keer per week. Dus ziek worden? Of arbeidsongeschikt? Nee, dat zag ik niet voor me. Bovendien had ik een goed gevulde spaarpot. Ik dacht dat ik het financieel goed geregeld had. Maar dat pakte in de praktijk anders uit.”

“Als kind had ik al een enorme drang naar vrijheid. Dat ik als zelfstandig ondernemer de arbeidsmarkt op ging, was dan ook een uitgemaakte zaak. Op mijn 27e begon ik mijn eigen tekst- en communicatieadviesbureau. Niet elke dag op gezette tijden werken, dag in dag uit in hetzelfde pand. En zaken op je eigen manier doen. Heerlijk! Dat er ook consequenties zijn aan ondernemerschap, besefte ik in eerste instantie nauwelijks. Je verzekeren tegen ziekte of arbeidsongeschiktheid? In mijn omgeving deed vrijwel niemand dat. Het was namelijk best duur.”

“Toch realiseerde ik me wél dat ik iets achter de hand moest hebben. Mijn vader zei altijd: ‘Allemaal leuk en aardig dat carpediem van je, maar er komt altijd een morgen.’ Met zijn woorden in mijn achterhoofd, bouwde ik een financiële buffer op. Want wat als er iets ernstigs zou gebeuren? En ik zou niet meer kunnen werken? Mocht het nodig zijn, dan kon ik het 2 jaar uitzingen. Anderen verklaarden me voor gek. Iedereen was jong, vrij en ietwat onbezonnen. Ook ik genoot van het leven. Maar ik zette daarnaast braaf elke maand een flink bedrag opzij. Je wist immers maar nooit.”

“Ik deed het goed als zzp’er en was blij met mijn werk. Alles veranderde 8 jaar geleden. Van de een op andere dag kreeg ik last van heftige steken in mijn gezicht. Op willekeurige momenten kon ik vaak ondraaglijke pijnaanvallen hebben. Dat beïnvloedde mijn leven en werk behoorlijk. Na een jaar kwam uit neurologisch onderzoek dat ik aangezichtspijn had. Dit is zenuwpijn waarbij je gedurende enkele minuten heel heftige steken op je gezicht hebt. Een verschrikkelijk gevoel, waar helaas weinig aan te doen is. Werken ging nauwelijks meer. Dat vond ik verschrikkelijk, want ik houd van mijn werk. En bovendien stopte mijn inkomen.”

“Door mijn aangezichtspijn werden mijn toenmalige vrouw en ik gedwongen om anders te leven. Gelukkig had zij nog wel een inkomen. Maar 4 jaar zonder ‘salaris’ van mijn kant? Daar waren onze financiën niet tegen bestand. Mijn zorgvuldig opgespaarde buffer ging er snel doorheen. Uiteindelijk moest ik een lening afsluiten. Dat voelde als falen. Ook al wist ik dat ik geen andere keuze had. Anders kon ik mijn gas, water, licht en boodschappen niet meer betalen. In die tijd heb ik weleens gedacht: had ik toentertijd maar wél een arbeidsongeschiktheidsverzekering afgesloten. Dan had ik nu niet al dit moeilijke gedoe gehad.”

“Inmiddels zijn we 4 jaar en 9 operaties aan mijn gezicht verder. De zenuwpijn is gelukkig redelijk onder controle. Fulltime werken gaat helaas niet meer. Maar ik weiger bij de pakken neer te zetten. Ik doe wat ik kan en geniet van mijn werk. Ook al heb ik moeten inleveren. In de tussentijd ben ik ook gescheiden, zijn mijn vader en oma overleden én heb ik een hartstilstand gehad. Dat was een wake-upcall. Ik wist: nu moet ik zaken écht beter regelen voor mezelf. En dus heb ik me onlangs aangesloten bij een broodfonds. Dat geeft rust en financieel lucht. Maar dan nog. Stel dát er nu weer wat gebeurt, dan worden alsnog maar 2 jaar uitgekeerd. Ik houd me vast aan het gegeven dat ik al genoeg pech heb gehad. Maar goed, garanties zijn er natuurlijk niet.”

“Laatst sprak ik in de sportschool een 30-jarige vrouw. Zij was net voor zichzelf begonnen. Ik vertelde haar mijn verhaal. Haar reactie: ‘Maar mij overkomt dat niet. Ik ben hartstikke gezond!’. Waarop ik zei: ‘Dat dacht ik ook.’ Over je gezondheid heb je uiteindelijk niet zo veel te zeggen. Mijn boodschap naar andere zzp’ers? Wees je bewust van alle risico’s die bij ondernemen komen kijken. En speel daarop in. Uiteindelijk zit een ongeluk of gezondheidsprobleem in een klein hoekje. Dat weet ik als geen ander.”